Réceptacle
In ‘Segment, 1990’, his apocryphal anthropological story, Juan Munoz goes out searching for the true origins of the complete enigma that we call space. With it he gave solid ground to the imagination of the artists.
With the reconstruction of a fiction and by making an ‘anthropological act’ concrete, they visualised a new story.
This event, this anonymous happening, created an anonymous interaction between art and a local community.
During this summer-long happening, the unknowing onlookers became temporary but factual inhabitants of the ‘Réceptable’. They heard the resonance of several aspects of our society and also the resonance of the deep of their subconsciousness. When the public is removed from the construction, it looses its functionality, because of the distance.
With the reconstruction of a fiction and by making an ‘anthropological act’ concrete, they visualised a new story.
This event, this anonymous happening, created an anonymous interaction between art and a local community.
During this summer-long happening, the unknowing onlookers became temporary but factual inhabitants of the ‘Réceptable’. They heard the resonance of several aspects of our society and also the resonance of the deep of their subconsciousness. When the public is removed from the construction, it looses its functionality, because of the distance.
Het verhaal: Een hommage aan Juan Munoz.
Réceptacle (lieu où se trouvent rassembleés des choses, des personnes venues de plusieurs endroits)
Réceptacle (lieu où se trouvent rassembleés des choses, des personnes venues de plusieurs endroits)
Voorwoord
Op reis in Frankrijk ontdekten het kunstenaarsduo Reniere&Depla een tijdelijke constructie die jaarlijks heropgebouwd wordt. Ze vertoont een merkwaardige gelijkenis met de ontdekking die de antropoloog André Friedmann maakte in het dorp Zurite in de Peruviaanse hooglanden. Deze revelatie wordt door Juan Muñoz in ‘Segment’ verhaald.
Als een hommage aan deze Spaanse kunstenaar wordt dit jaarlijks hernieuwde gebeuren door Reniere&Depla visueel vastgelegd.
Op reis in Frankrijk ontdekten het kunstenaarsduo Reniere&Depla een tijdelijke constructie die jaarlijks heropgebouwd wordt. Ze vertoont een merkwaardige gelijkenis met de ontdekking die de antropoloog André Friedmann maakte in het dorp Zurite in de Peruviaanse hooglanden. Deze revelatie wordt door Juan Muñoz in ‘Segment’ verhaald.
Als een hommage aan deze Spaanse kunstenaar wordt dit jaarlijks hernieuwde gebeuren door Reniere&Depla visueel vastgelegd.
De ontdekking
Tijdens onze omzwervingen in het midden van Zuid-West Frankrijk verbleven wij in een afgelegen dorpje. Ontroerd door de rust en de authenticiteit van La Barbinie kwamen we er vaak terug. Verwonderd konden we er een merkwaardig verschijnsel waarnemen.
In de lente, op het ogenblik dat de knoppen van bomen en struiken zwellen en bij het begin van de nieuwe maan, kwamen de bewoners van La Barbinie samen om een vreemde constructie op te trekken, een soort skelet van palen en takken. Ondertussen brachten enkele vrouwen grote veelkleurige doeken dichterbij, een samennaaisel van stukken afgedragen kledij. Dit lappendeken werd op het dak aangebracht en als een dekziel vastgeknoopt.
Het lappendekken is een patchwork gemaakt van afgedankte kledingstuken van de mensen uit het dorp. Ieder jaar opnieuw naaien ze met dezelfde steek een reuze dekzeil aan elkaar.
Ze vergeten hierbij iedere vorm: vrouwen-, mannen- en kinderkledij, verzameld over de tijd heen, steeds opnieuw aangepast en versteld.Alleen weefsel en kleur vormen dit gigantisch deken. De geuren vergroeid in hun vezels zullen straks door de wind meegenomen worden
Af en toe zagen we mensen langskomen die samen of alleen even bleven staan.
Anderen wandelden er rustig door, zonder stil te staan of wandelden er omheen in steeds herhaalde kringbewegingen. Nog anderen raakten het lappendekken vluchtig aan, streelden het of verborgen hun gezicht er even in. Muzikanten kwamen, nodigden met hun zang de mensen uit en tot laat in de nacht werd er gezongen.
Boeren en arbeiders, notabelen en inwijkelingen, jong en oud werden door het aardse ritueel van eten en drinken deelachtig aan de eigenheid van deze plaats en tijd…
Tijdens onze omzwervingen in het midden van Zuid-West Frankrijk verbleven wij in een afgelegen dorpje. Ontroerd door de rust en de authenticiteit van La Barbinie kwamen we er vaak terug. Verwonderd konden we er een merkwaardig verschijnsel waarnemen.
In de lente, op het ogenblik dat de knoppen van bomen en struiken zwellen en bij het begin van de nieuwe maan, kwamen de bewoners van La Barbinie samen om een vreemde constructie op te trekken, een soort skelet van palen en takken. Ondertussen brachten enkele vrouwen grote veelkleurige doeken dichterbij, een samennaaisel van stukken afgedragen kledij. Dit lappendeken werd op het dak aangebracht en als een dekziel vastgeknoopt.
Het lappendekken is een patchwork gemaakt van afgedankte kledingstuken van de mensen uit het dorp. Ieder jaar opnieuw naaien ze met dezelfde steek een reuze dekzeil aan elkaar.
Ze vergeten hierbij iedere vorm: vrouwen-, mannen- en kinderkledij, verzameld over de tijd heen, steeds opnieuw aangepast en versteld.Alleen weefsel en kleur vormen dit gigantisch deken. De geuren vergroeid in hun vezels zullen straks door de wind meegenomen worden
Af en toe zagen we mensen langskomen die samen of alleen even bleven staan.
Anderen wandelden er rustig door, zonder stil te staan of wandelden er omheen in steeds herhaalde kringbewegingen. Nog anderen raakten het lappendekken vluchtig aan, streelden het of verborgen hun gezicht er even in. Muzikanten kwamen, nodigden met hun zang de mensen uit en tot laat in de nacht werd er gezongen.
Boeren en arbeiders, notabelen en inwijkelingen, jong en oud werden door het aardse ritueel van eten en drinken deelachtig aan de eigenheid van deze plaats en tijd…
Een vergelijking met ‘La Posa’
In Segment (Centre d’Art contemporain, Genève, The Renaissance Art Society at the University of Chicago (1990)) verhaalt Juan Munoz over een dorp Zurite genaamd, in de Peruviaanse hooglanden, waar een overleden vriend en antropoloog Friedmann een bouwwerk ‘La Posa’ genaamd ontdekte ,dat refereert naar de ware oorsprong van het volstrekte raadsel dat wij ‘ruimte’ noemen. Dit gebouw wordt jaarlijks opnieuw opgetrokken als een constructie van lange palen, dunne boomstammen en touw. Het heeft geen bijzondere vormgeving en geen dakbedekking. Het wordt door willekeurige dorpsbewoners op willekeurige momenten bezocht en het wordt ieder jaar opnieuw met de grond gelijk gemaakt.
“Als het verlangen er is doet zich van tijd tot tijd de mogelijkheid voor om een ruimte te construeren waar het volgende ogenblik eindeloos wordt opgeschort, voor onbepaalde tijd is uitgesteld. Een ruimte waar de toekomst, altijd op komst, nooit plaatsvindt. (J.M.)”
In Segment (Centre d’Art contemporain, Genève, The Renaissance Art Society at the University of Chicago (1990)) verhaalt Juan Munoz over een dorp Zurite genaamd, in de Peruviaanse hooglanden, waar een overleden vriend en antropoloog Friedmann een bouwwerk ‘La Posa’ genaamd ontdekte ,dat refereert naar de ware oorsprong van het volstrekte raadsel dat wij ‘ruimte’ noemen. Dit gebouw wordt jaarlijks opnieuw opgetrokken als een constructie van lange palen, dunne boomstammen en touw. Het heeft geen bijzondere vormgeving en geen dakbedekking. Het wordt door willekeurige dorpsbewoners op willekeurige momenten bezocht en het wordt ieder jaar opnieuw met de grond gelijk gemaakt.
“Als het verlangen er is doet zich van tijd tot tijd de mogelijkheid voor om een ruimte te construeren waar het volgende ogenblik eindeloos wordt opgeschort, voor onbepaalde tijd is uitgesteld. Een ruimte waar de toekomst, altijd op komst, nooit plaatsvindt. (J.M.)”
Een vormelijke onwaarheid die de waarheid draagt…
Dit bevreemdend bouwsel noemden ze ‘Réceptacle’ en het wordt beschouwd als een plaats van samenkomst en voorbijgaan, waar energie en herinnering samen versmelten, waar in stilte het verleden en de toekomst zichzelf benoemen, waar woorden een andere draagkracht krijgen dan hun alledaagse werkvorm.
Deze lineaire constructie bedekt met een gigantisch patchwork van herinnneringen, van met betekenis opgeladen materialen, van mensengeschiedenis heeft niets nostalgisch.
Dit ‘Réceptacle’ zet (cfr.Bachelard) bij de toeschouwer een fenomenologisch doublet in beweging, waarbij men enerzijds een weerklank hoort van de diverse vlakken van onze samenleving en waarbij anderzijds een weergalm naklinkt in de diepte van onze eigen geest. Dit zich naar binnenplooien naar de diepte van onszelf is geen melancholisch gebeuren.
Deze letterlijk jaarlijks vernieuwde poëtische constructie die het ‘Réceptacle’ eigenlijk is, heeft banden met archetypes die slapen in de dieptes van ons onderbewustzijn en het is eerder de prikkel van dit jaarlijks hernieuwde beeld die echo’s losmaakt uit ons diepste verleden.
Wanneer de toeschouwer uiteindelijk kiest om het ‘Réceptacle’ te betreden, om het te bewonen in de dichterlijke zin, verblijft hij in de aanwezigheid van de goden. Op zo een ogenblik is men in staat om zich een beeld te vormen van de tussenruimte tussen hemel en aarde, nl. die plaats die aangewezen is voor menselijke bewoning, en met dit bewustzijn wordt de mens op dat ogenblik zich bewust van zijn menszijn.
Dit bevreemdend bouwsel noemden ze ‘Réceptacle’ en het wordt beschouwd als een plaats van samenkomst en voorbijgaan, waar energie en herinnering samen versmelten, waar in stilte het verleden en de toekomst zichzelf benoemen, waar woorden een andere draagkracht krijgen dan hun alledaagse werkvorm.
Deze lineaire constructie bedekt met een gigantisch patchwork van herinnneringen, van met betekenis opgeladen materialen, van mensengeschiedenis heeft niets nostalgisch.
Dit ‘Réceptacle’ zet (cfr.Bachelard) bij de toeschouwer een fenomenologisch doublet in beweging, waarbij men enerzijds een weerklank hoort van de diverse vlakken van onze samenleving en waarbij anderzijds een weergalm naklinkt in de diepte van onze eigen geest. Dit zich naar binnenplooien naar de diepte van onszelf is geen melancholisch gebeuren.
Deze letterlijk jaarlijks vernieuwde poëtische constructie die het ‘Réceptacle’ eigenlijk is, heeft banden met archetypes die slapen in de dieptes van ons onderbewustzijn en het is eerder de prikkel van dit jaarlijks hernieuwde beeld die echo’s losmaakt uit ons diepste verleden.
Wanneer de toeschouwer uiteindelijk kiest om het ‘Réceptacle’ te betreden, om het te bewonen in de dichterlijke zin, verblijft hij in de aanwezigheid van de goden. Op zo een ogenblik is men in staat om zich een beeld te vormen van de tussenruimte tussen hemel en aarde, nl. die plaats die aangewezen is voor menselijke bewoning, en met dit bewustzijn wordt de mens op dat ogenblik zich bewust van zijn menszijn.
Fictie als een draagvorm van de waarheid…
Voor de mensen die geloven is dit een antwoord en resten er geen vragen.
Voor de ongelovigen onder ons is dit geen antwoord en leven we verder met alle vragen.
Nog anders zijn de eigenzinnige éénlingen, die het ‘Réceptacle’ betreden en bewonen omdat ze zich diep in zichzelf een ontdekkingsreiziger wanen. Vanuit hun verwondering ervaren zij zoiets als de oorspronkelijke verrukking en verbijstering bij het ervaren van het ongekende en zijn zij bij het buitenstappen een ander mens geworden.
Voor de mensen die geloven is dit een antwoord en resten er geen vragen.
Voor de ongelovigen onder ons is dit geen antwoord en leven we verder met alle vragen.
Nog anders zijn de eigenzinnige éénlingen, die het ‘Réceptacle’ betreden en bewonen omdat ze zich diep in zichzelf een ontdekkingsreiziger wanen. Vanuit hun verwondering ervaren zij zoiets als de oorspronkelijke verrukking en verbijstering bij het ervaren van het ongekende en zijn zij bij het buitenstappen een ander mens geworden.
— Reniere&Depla
The Story: An homage to Juan Munoz.
Réceptable (lieu où se trouvent des choses, des personnes venues de plusieurs endroits)
Réceptable (lieu où se trouvent des choses, des personnes venues de plusieurs endroits)
Foreword
Travelling through France the artists’ duo Reniere&Depla discovered a temporary construction that is rebuilt annually. It resembles in a remarkable way, the discovery that was made by anthropologist André Friedmann in the village of Zurite in the Peruvian highlands. This revelation is described by Juan Munoz in ‘Segment’.
As an homage to this Spanish artist the annually renewed event is being visually recorded by Reniere&Depla.
Travelling through France the artists’ duo Reniere&Depla discovered a temporary construction that is rebuilt annually. It resembles in a remarkable way, the discovery that was made by anthropologist André Friedmann in the village of Zurite in the Peruvian highlands. This revelation is described by Juan Munoz in ‘Segment’.
As an homage to this Spanish artist the annually renewed event is being visually recorded by Reniere&Depla.
The discovery
During our travels in the centre of South-West-France we were staying in a distant village. Moved by the tranquillity and authenticity of La Barbinie we kept going back to it. There we became the surprised witnesses of a remarkable event. In Spring, when the new shoots of shrubs and trees start swelling, and in the advent of a new moon, the villagers of La Barbinie come together to build a strange construction, a skeleton of poles and branches. In the meantime a few women bring some multicoloured drapes, a patchwork of worn out clothes. This patchwork is put on the roof like a cover. The patchwork consists of the used up clothing of the villagers. Each year a new canvas is being stitched together in the same way. All form is forgotten: clothes of women, men and children, assembled over time, are continuously repaired and changed. Textile and colour make up the gigantic patchwork. The senses that are sticking to the fabric will be carried on the wind. Now and again people come by and stand there, alone or together for a short while. Others pass by quietly, without pausing, or walk around it in repetitive circular patterns. Others still touch the patchwork briefly, stroke it, or hide their face in it for a brief moment. One day musicians came, inviting the people with their music and there was singing until late at night.
Farmers and workers, nobility and immigrants, young and old, became, through the earthly ritual of eating and drinking, part of the identity of this place and time.
During our travels in the centre of South-West-France we were staying in a distant village. Moved by the tranquillity and authenticity of La Barbinie we kept going back to it. There we became the surprised witnesses of a remarkable event. In Spring, when the new shoots of shrubs and trees start swelling, and in the advent of a new moon, the villagers of La Barbinie come together to build a strange construction, a skeleton of poles and branches. In the meantime a few women bring some multicoloured drapes, a patchwork of worn out clothes. This patchwork is put on the roof like a cover. The patchwork consists of the used up clothing of the villagers. Each year a new canvas is being stitched together in the same way. All form is forgotten: clothes of women, men and children, assembled over time, are continuously repaired and changed. Textile and colour make up the gigantic patchwork. The senses that are sticking to the fabric will be carried on the wind. Now and again people come by and stand there, alone or together for a short while. Others pass by quietly, without pausing, or walk around it in repetitive circular patterns. Others still touch the patchwork briefly, stroke it, or hide their face in it for a brief moment. One day musicians came, inviting the people with their music and there was singing until late at night.
Farmers and workers, nobility and immigrants, young and old, became, through the earthly ritual of eating and drinking, part of the identity of this place and time.
A comparison with ‘La Posa’
In ‘Segment’ (Centre d’Art contemporain, Geneva, The Ranaissance Art Society at the University of Chicago (1990)), Juan Munoz speaks about the village of Zurite, in the highlands of Peru. There a deceased friend, the anthropologist Friedmann, discovered a construction called ‘La Posa’. It referred to the through origins of the complete enigma that we call ‘space’. This construction of long poles, thin tree branches and rope, is being rebuilt annually. There’s no specific form and there’s no roof. It is being visited by indiscriminate villagers at indiscriminate moments and each year it is flattened to the ground.
“When there is a need to do so there’s from time to time a possibility to construct a space where the next moment is indefinitely postponed, for an indefinite time banned. A space where the future, is always awaited, and never materializes (J.M.)”
In ‘Segment’ (Centre d’Art contemporain, Geneva, The Ranaissance Art Society at the University of Chicago (1990)), Juan Munoz speaks about the village of Zurite, in the highlands of Peru. There a deceased friend, the anthropologist Friedmann, discovered a construction called ‘La Posa’. It referred to the through origins of the complete enigma that we call ‘space’. This construction of long poles, thin tree branches and rope, is being rebuilt annually. There’s no specific form and there’s no roof. It is being visited by indiscriminate villagers at indiscriminate moments and each year it is flattened to the ground.
“When there is a need to do so there’s from time to time a possibility to construct a space where the next moment is indefinitely postponed, for an indefinite time banned. A space where the future, is always awaited, and never materializes (J.M.)”
A formal untruth that carries truth …
This bewildering construct is called a Réceptable, and it is considered to be a place of gathering and passing, where energy and memory merge, where in silence past and future define themselves where words acquire a different meaning than usually.
The linear construction covered by a gigantic patchwork of memories, of fabric soaked in meaning, of human history, has nothing nostalgic.
This ‘Réceptable’ starts (according to Bachelard) a phenomenological double. On the one hand one hears the different sides of society resounding, which on the other hand echoes within the deep of our own spirit. To withdraw in the deep of your own self is not a melancholic event. This annually renewed poetic experience, which is the ‘Réceptable’, has links with archetypes that slumber in the deep of the subconscious. The annually repeated image triggers the echoes from our deepest past. When the viewer finally decides to enter the ‘Réceptable’, to inhabit it, in a poetical sense, he is in the presence of the gods. At that moment it is possible to get an idea of the space between heaven and earth, the place which is designated for human habitation, with this insight man becomes consciousness of his humanity.
This bewildering construct is called a Réceptable, and it is considered to be a place of gathering and passing, where energy and memory merge, where in silence past and future define themselves where words acquire a different meaning than usually.
The linear construction covered by a gigantic patchwork of memories, of fabric soaked in meaning, of human history, has nothing nostalgic.
This ‘Réceptable’ starts (according to Bachelard) a phenomenological double. On the one hand one hears the different sides of society resounding, which on the other hand echoes within the deep of our own spirit. To withdraw in the deep of your own self is not a melancholic event. This annually renewed poetic experience, which is the ‘Réceptable’, has links with archetypes that slumber in the deep of the subconscious. The annually repeated image triggers the echoes from our deepest past. When the viewer finally decides to enter the ‘Réceptable’, to inhabit it, in a poetical sense, he is in the presence of the gods. At that moment it is possible to get an idea of the space between heaven and earth, the place which is designated for human habitation, with this insight man becomes consciousness of his humanity.
Fiction as a carrier for truth
For those who believe this is an answer and no questions remain.
For the disbelievers this is no answer and we continue to have questions. Different still are the idiosyncratic soloists who enter the ‘Réceptable’ and dwell in it because deep down they believe that they are discoverers. From their bewilderment they experience something like the primal ecstasy and amazement at the experience of the unknown, and as they walk out they have become different human beings.
For those who believe this is an answer and no questions remain.
For the disbelievers this is no answer and we continue to have questions. Different still are the idiosyncratic soloists who enter the ‘Réceptable’ and dwell in it because deep down they believe that they are discoverers. From their bewilderment they experience something like the primal ecstasy and amazement at the experience of the unknown, and as they walk out they have become different human beings.
— Reniere&Depla